“หนึ่งเกมไม่ใช่หนึ่งฤดูกาล”

     สิ่งที่เห็นอีกอย่างคือ ระบบทั้งระบบของ ลิเวอร์พูล ทำงานดีมาก การเพรสซิ่ง ไล่บอลตั้งแต่แดนหน้า เคลื่อนที่เร็ว เคลื่อนที่ทุกคน อาร์เซนอล ออกบอลสั้นยากมาก เจอบีบใส่ กว่าจะลำเลียงจากด้านหลังไปถึงด้านหน้า หลายครั้งก็ตายกลางทาง เสียบอลเรี่ยราด นั่นไม่ใช่ อาร์เซนอล ออกบอลแย่อย่างเดียว แต่ ลิเวอร์พูลทำงานหนักมากในการทำลายมันด้วย สุดท้าย ทำลายได้ ได้บอลคืน ทีนี้กลายเป็นบอลเบ็ดเสร็จ เดินหน้ามาเป็นลูป วนอยู่อย่างนี้ตลอด 70 นาทีที่เหลือ อาร์เตต้า และลูกทีมไม่สามารถแก้แท็คติกการเล่นตรงนี้ได้ สิ่งที่ค้ำจุน อาร์เซนอล อยู่คือเกมรับที่ยังไม่เสียประตู กาเบรียล มากัลเญส และ ร็อบ โฮลดิ้ง ทำงานหนักมาตลอดเกม สู้มาตลอด 64 นาที เจอกระทุ้ง กดดันใส่ทุกทิศทาง และพอเสียประตูแรกแล้ว สมาธิแตกทันที  ประตูที่สองการเข้าบอลพลาดของ กาเบรียล เป็นเครื่องยืนยันชัดเจนว่า แนวรับสมาธิรวนไปแล้ว และอีกเช่นกันในประตูที่สามก็เหมือนของแถม จุดเริ่มต้นจากแนวรับวางบอลพลาด เมื่อคุณเล่นกับทีมอย่าง ลิเวอร์พูล ในวันที่ “เครื่องจักรสีแดง” ทำงานเต็มประสิทธิภาพ โอกาสรอดแทบไม่มี

     ทัพหลังต้านทัพหน้าลิเวอร์พูล ทัพหน้าอาร์เซนอล กลับหาบอลไม่เจอในพื้นที่อันตราย โอบาเมยอง – ลากาแซตต์ – เปเป้ ได้บอลอยู่รอบนอกกรอบเขตโทษ ระยะห่างไม่ต่ำกว่า 30 หลา แทบตลอด ได้บอลแล้ว เชื่อมเกมได้แล้ว แต่เจาะไม่ได้ เพราะ ลิเวอร์พูล เพรสซิ่งใส่ ยืนประกบชิดทุกคนรอต้อนรับ ประหนึ่งหายใจรดต้นคอ แถมบางจังหวะ มือไม้ป่ายบ้าง เบียดบังจังหวะทำลายเกมไปเรื่อย

     ความพ่ายแพ้ในเกมแต่ละเกม มักจะมีจุดผิดพลาดเกิดขึ้นในเกมบ้างก็ ความผิดพลาดส่วนตัว ทำให้เกิดจุดเปลี่ยน แต่สำหรับเกมเมื่อวาน ส่วนตัวมองว่า อาร์เตต้า ไม่สามารถแก้ไขสถานการณ์ในเรื่องของแท็คติกได้ นักเตะในสนาม ทำตามแท็คติกที่วางไว้ของโค้ช เมื่อใช้งานไม่ได้ และจะแก้ไขสถานการณ์หน้างานก็ไม่ได้ พอโค้ชแก้เกม ก็แก้ไม่ได้อีก แบบนี้แพ้แบบหมดรูปอย่างแท้จริง