ราล์ฟ รังนิก “ทางเลือกน่าสนใจของทัพสาลิกาดง”

     “ผู้จัดการทีม – นักคิด – ผู้บริหาร” คือสถานะที่ รังนิก เคยผ่านมาหมดแล้วในอาชีพ หลังจากที่เขาผู้ซึ่งเคยลงเล่นในตำแหน่งกองกลางตัวรับมาก่อน ตัดสินใจเลิกเล่นฟุตบอลอาชีพ ตั้งแต่อายุไม่ถึง 30 ปีเต็ม และไม่ประสบความสำเร็จใดเลย แต่ตรงกันข้ามกับการบริหารทีม ซึ่งมาถึงวันนี้เขาผ่านงานมาแล้วมากกว่า 10 สโมสร นับจากในปี 1983 ที่เขาตัดสินใจรับงานเป็น “ผู้เล่น-โค้ช” ของสโมสร วิคตอเรีย แบคแนง สโมสรในเยอรมัน บ้านเกิดของเขา ซึ่งเขาบอกว่างานโค้ชเป็นสิ่งที่เขาฝันถึง และเริ่มต้นก่อนการเป็นนักเตะอาชีพ

     “การเป็นจ๊อคกี้ที่ดีไม่ได้หมายความว่าคุณต้องเป็นม้ามาก่อน” วลีของ อาร์ริโก้ ซาคคี่ อดีตผู้จัดการทีมชาติอิตาลี และ เอซี มิลาน เคยกล่าวเอาไว้ เขาคนนี้คือหนึ่งในต้นแบบ (อีกสองคนคือ วาเลรี่ โลบานอฟสกี้ และ แอนท์ แฮปเปิ้ล) ของ รังนิก ผู้ซึ่งพิสูจน์ตัวเองมาตลอดว่าการเป็น “ยอดโค้ช” ไม่ได้หมายความว่าต้องเป็น “ยอดนักเตะ” มาแล้วเท่านั้น ทุกอย่างขึ้นกับ การเรียนรู้ และความพยายาม

     “การเป็นยอดโค้ช ไม่ได้หมายความว่าเป็นผู้นำที่ดีเพียงอย่างเดียว แต่ต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญในเรื่องฟุตบอลส่วนอื่นด้วย ถ้าคุณลองมองบุนเดสลีกา คุณจะเห็นว่ามากกว่าครึ่งจาก 18 สโมสรในลีกสูงสุด พวกเขาไม่ได้มาจากการเป็นนักเตะอาชีพ แต่พวกเขาเริ่มต้นจากการพัฒนาปรัชญาการเล่นจากจากฟุตบอลในระดับเยาวชน”

     “อาชีพด้านโค้ชของผมเป็นตั้งแต่ตอนอายุ 19 ส่วนอาชีพนักเตะมันหลังจากนั้น เริ่มตอนอายุ 25 ปี ในยุคนั้นมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหา “ต้นแบบ” ได้ในวงการฟุตบอลทั้งในลีกสูงสุด หรือว่าในลีกรอง ผมไม่ชอบระบบ 3-5-2 ของทีมชาติเยอรมันเลย มันเป็นระบบที่ล้าหลังมาก ผมบอกตัวเองตลอดทำไมนักเตะเยอรมันต้องเล่นแบบนั้นตลอด เล่นแบบอื่นไมได้หรืออย่างที่ เบลเยี่ยม สเปน หรือว่า เนเธอร์แลนด์ เล่นกัน มันไม่มีอะไรบังคับตายตัวเสียหน่อย”

     “อินทรีเหล็ก” ทีมชาติเยอรมันตะวันตก (ในเวลานั้น) เลือกใช้ระบบ 3-5-2 ที่ รังนิก มองว่าเป็นการจำกัดจินตนาการ และแนวคิดในการเล่นมากเกินไป ซึ่ง เยอรมันเองใช้ระบบ “กองหลังสามตัว” มาโดยตลอด และประสบความสำเร็จอย่างมากทั้งการได้แชมป์โลกในปี 1990 หรือว่า ยูโร 1996 จนถึงช่วงยุคมืดกับการตกรอบแรกในยูโร 2000 และ ฟุตบอลโลก 2002 พวกเขาก็ยังใช้ระบบนี้ จนเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงมาใช้ระบบ 4 กองหลังใน ยูโร 2004 เป็นทัวร์นาเมนต์แรก (ปัจจุบันในยุคของ ฮันซี่ ฟลิค ทีมใช้งานระบบการเล่นแบบ 4-2-3-1)

     “ผมชอบการเล่นฟุตบอลแบบเพรสซิ่งสูง กดดันให้หนักและเล่นเกมสวนกลับ เมื่อเราได้บอล เราจะไม่ส่งบอลไปมาแบบไร้ประโยชน์ หรือส่งคืนหลัง นายทวารคือคนที่ควรจะได้รับการสัมผัสบอลน้อยที่สุด ตามทฤษฎีแล้ว นายทวารเป็นตำแหน่งที่มีเทคนิคการเล่นค่อนข้างจำกัด ดังนั้นเขาควรได้บอลน้อยที่สุด ส่วนเกมรุกต้องเล่นให้เร็ว ตื่นตัวตลอดเวลา เล่นบอลสวนกลับ เพรสซิ่งสูง นี่คือฟุตบอลที่น่าตื่นเต้น และเร้าใจ”

     และนั่นคือแรงบันดาลใจในการทำทีมของโค้ชเยอรมันหลายคน ไม่ว่าจะเป็น โธมัส ทูเคิ่ล, ยูเลี่ยน นาเกลสมันน์ รวมถึง เยอร์เก้น คล็อปป์ ต่างนำแนวทางการทำงานและแนวคิดของเขาไปพัฒนาทีมของตนเองจนประสบความสำเร็จกันไปทั่ว และ ณ เวลานี้ พวกเขาคือโค้ชรุ่นใหม่แถวหน้าของวงการฟุตบอลทั้งสิ้น