การเปลี่ยนแปลงอันเป็นนิรันดร์

     ทีมฟุตบอล ที่เจ้าของทีมก็ต้องมีใจรักฟุตบอล ฟุตบอลที่เป็นเพียงกีฬา มุมมองเปลี่ยนไป เมื่อ อบราโมวิช ก้าวเข้ามาพร้อมกับเงินมหาศาล ในฐานะอภิมหาเศรษฐีผู้มั่งคั่ง เขาใช้เวลาไม่นานในการเจรจาขอซื้อทีม และก็ได้มันมาครอบครองด้วยเงิน 146 ล้านปอนด์ ในปี 2003 ยุคที่นักเตะที่แพงที่สุดในโลก อย่าง ซีเนอดีน ซีดาน ยังคงถูกประเมินมูลค่าที่อยู่ประมาณ 50 ล้านปอนด์เท่านั้น

     การเข้ามาของเขากับระบบ “ทุนนิยม” ในยุคที่ไม่มี FFP ไม่มีการตรวจที่มาของเงิน ไม่มีอะไรห้ามปรามการใช้เงินของเขาได้ อยากได้ใครก็ซื้อ อยากขายใครก็ขาย ทุกอย่างบันดาลได้ด้วยเงิน ช่วงแรกของเขาถูกสื่อมวลชน แฟนบอลมากมายด่าดูแคลนว่า เชลซี เป็นเพียงของเล่นคนรวย ไม่นานก็คงเบื่อ และ เชลซี จะไหวเหรอ กับการใช้เงินมากมายขนาดนี้…19 ปีผ่านไป จนถึงวันนี้ เชลซี คว้าแชมป์ใหญ่ในยุคของเขามากถึง 21 ครั้ง และแชมป์อะไรก็ตามที่พวกเขามีสิทธิ์สามารถคว้าได้ พวกเขาคว้ามาได้แล้วทั้งหมด จากเสียงสงสัย กลายเป็นเสียงอิจฉาบ้างก็ว่า ทำไมทีมตัวเองไม่มีแบบนี้บ้าง…ว่ากันไป และผู้คนจำนวนมากในยุคนี้ เติบโตขึ้นมาในวัยเด็กด้วยการรู้จั เชลซี ที่มีเจ้าของชื่อ โรมัน อบราโมวิช หลายคนถวายหัวใจเป็น “สิงโตน้ำเงินคราม” ในยุคของเขา

     สำหรับผู้เขียน การเข้ามาของ อบราโมวิช เป็นหนึ่งใน “หน้าประวัติศาสตร์” ของวงการฟุตบอลโลก ไม่ใช่แค่เพียง พรีเมียร์ ลีก เท่านั้น เพราะมันคือการเปิดยุคใหม่ของ “Football is Business” แบบเต็มตัว บนเวทีใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของวงการฟุตบอลระดับสโมสร ที่ต่อมามีอีกหลายสโมสร เดินตามรอย เชลซี บ้างก็ประสบความสำเร็จ (แมนเชสเตอร์ ซิตี้, เปแอสเช) บ้างก็ล้มเหลว ถังแตก เงินสายป่านไม่ยาวพอ (อันจิ มาคาชคาล่า, มาลาก้า, อาแอส โมนาโก) และอีกหลายสโมสรนับไม่ถ้วนที่มีการเปลี่ยนมือเจ้าของสโมสรที่จากเดิมหลายสโมสร สโมสรฟุตบอล เปรียบเสมือน “มรดกตกทอด” รุ่นต่อรุ่น กลายมาอยู่ในมือ “นักธุรกิจ” จำนวนมาก อย่างล่าสุด เซาธ์แธมป์ตัน ก็เพิ่งเปลี่ยนมือจากเจ้าของชาวจีน กลายมาเป็น นักธุรกิจชาวเซอร์เบีย เรียบร้อยแล้ว

     ในแง่ของแฟนบอล ฟุตบอล สนุกขึ้น แฟนตาซีขึ้น เหมือนกับเกม CM-FM ที่เราเคยเล่นกัน และเราก็ได้เห็นหลายอย่างในโลกฟุตบอล ไม่ว่าจะเป็นค่าตัวของนักเตะที่สูงขึ้น ค่าแรงที่จ่ายหนักกว่าเดิม ไปจนถึงเรื่องของที่ ยูฟ่า ต้องออกกฎหลายข้อในการป้องกันเรื่องของการใช้เงินเกินตัว, ฟอกเงิน ไปจนถึงการป้องกันการใช้เงินมากเกินไปของเหล่านักลงทุนที่อาจทำให้เกิด ภาวะชักหน้าไม่ถึงหลัง และจะทำให้เกิดภาวะล้มละลาย เป็นต้น