บทพิสูจน์คำเย้ยหยัน “อารอน แรมสเดล”

     จาก “ความสงสัย” ในโลกออนไลน์ ยิ่งข่าวแรงมากขึ้นเท่าไร กลายเป็นการ “เย้ยหยันดูถูก” ซึ่งไม่เคยเป็นที่ต้องการของใคร แต่ผู้คนก็มักจะชอบ “พ่น” มันออกมาเหมือนงูพิษร้าย ทำลายความรู้สึกคนอื่น ยิ่งไม่รู้ตัวตนของตนเอง ยิ่งพร้อมจะกล้าเผยความรู้สึกด้านลบของตัวเองออกมา

“คนเรากล้ามากขึ้นเสมอ หากไม่เจอกับการเผชิญหน้าโดยตรง ทุกคนมีสิทธิ์สงสัย แต่ไม่มีสิทธิ์ดูถูกคนอื่น”

     แรมสเดล กลายเป็นเหยื่ออีกรายที่ต้องเจอจากกลุ่มคนเหล่านั้น และเลือกตัดสินใจปิดช่องแสดงความเห็นใน อินสตาแกรมส่วนตัว หลังจากโดนทั้ง ขู่ฆ่า, เย้ยหยัน และหลายคนถึงขั้นลามปามไปถึงครอบครัว

     “แกอย่าได้ย้ายมา อาร์เซนอล เชียวนะ กูพร้อมจะด่ามึงทุกวัน” หนึ่งในข้อความอุบาทว์จากคนในโลกออนไลน์ และนั่นคือสิ่งที่เขาต้องเจอแน่นอนในโลกความจริง และต้องเตรียมใจให้พร้อมกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นนับจากนี้ ทั้งแง่บวกหรือว่าลบ

     แรมสเดล เติบโตมาจากทีมเยาวชนของทีม โบลตัน วันเดอเรอร์ส และพออายุ 15 ก็โดนปล่อยตัวออกมาก่อนที่จะเข้าสู่ทีม เชฟฟิลด์ ยูไนเต็ดในปี 2013 และใช้เวลาอีก 3 ปีก้าวมาขึ้นสู่ทีมชุดใหญ่ ณ เวลานั้น เขาไม่ได้ลงเล่นเลยในทีมชุดใหญ่ ก่อนจะย้ายไปเล่นกับ บอร์นมัธ  ตามด้วยการโดนปล่อยยืมออกไปอีกสองรอบ และสุดท้ายฤดูกาล 2019-2020 ก้าวมาเป็นมือหนึ่งของทีม

รอยด่างพร้อยทางอาชีพของ “แรมสเดล”

     แม้จะขึ้นมาเป็นมือหนึ่งได้กับ บอร์นมัธ ในยุคของ เอ็ดดี้ ฮาว แต่ความโชคร้าย และความผิดพลาดของทีมมันก็มาเยือน พวกเขาตกชั้นในปีนั้นทันที แรมสเดล อายุเพียง 21 ปี เจอกับการตกชั้นครั้งแรก ปีนั้นเขาลงเล่นไปถึง 37 เกม ในลีก ก่อนที่จะย้ายมาเล่นกับ เชฟฟิลด์ ยูไนเต็ดด้วยค่าตัวรวมเบ็ดเสร็จเกือบ 20 ล้านปอนด์ ซึ่งบอร์รมัธ กำไร 20 เท่าตัว เพราะซื้อมาแค่ 1 ล้านปอนด์ คืนทุนในสามปี เพื่อมาแทนที่ของ ดีน เฮนเดอร์สัน ที่ย้ายกลับไป แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด

     อีกเช่นกัน “เดอะ เบลด” เจอ 2^nd Season Syndrome หรืออาการความล้มเหลวจากฤดูกาลที่สองของการขึ้นมาเล่นในลีกสูงสุด พวกเขาตกชั้นในฐานทีมอันดับสุดท้ายชองลีก โดยที่ แรมสเดล ยืนครบ 38 เกมในลีก พร้อมคว้ารางวัล นักเตะ ยอดเยี่ยม และ นักเตะ ดาวรุ่งยอดเยี่ยมของ สโมสรมาครองทั้งหมด ตามด้วยการก้าวเข้าสู่ทำเนียบทีมชาติอังกฤษในทัวร์นาเมนต์ Euro 2020

     ดังนั้นไม่แปลกใจที่กราฟชีวิตของเขาจึงมีทั้งขึ้นและลง ในเวลาเดียวกัน และกลายเป็นเรื่องที่ถูกนำมาล้อเลียนกันในเรื่องการเป็น “นายทวารทีมตกชั้นสองฤดูกาลติดต่อกัน” เพราะนั่นคือ ภาพใหญ่ที่คนสังเกต และจดจำได้ง่ายที่สุด แต่ในทางกลับกัน ชีวิตในเส้นทางอาชีพของเขาถือว่าเติบโตขึ้นทั้งในแง่ความสำเร็จส่วนตัว และการยืนมือหนึ่งสองฤดูกาลเต็มในพรีเมียร์ ลีก