สาเหตุที่ช้างตกต้นไม้

ตรงนี้ขอแยกเป็นสองส่วนนะครับ ส่วนแรกคือเรื่องของทีม และส่วนที่สองคือเรื่องบุคคล

     อาร์เซนอล ในฤดูกาลนี้ทำผลงานได้อย่างยอดเยี่ยมในวันที่พวกเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจทีมชุดนี้เล่นกันได้ดี ดีมากจนน่ากลัว แต่ในสถานการณ์ที่ทีมไม่ชนะมาหลายเกมติดต่อกัน สิ่งที่อาร์เซนอลขาดหายไปคือ ความสงบนิ่ง และการตัดสินใจสำคัญในวินาทีสำคัญ ไม่ใช่แค่ในเกมนี้ เกมกับ เบรนท์ฟอร์ด หรืออย่าง เอฟเวอร์ตัน พวกเขาก็มีปัญหา แต่มาแผลแตกชัดเจนในเกมนี้ เกมนี้อาร์เซนอลมีโอกาสหลายครั้งที่จะเปลี่ยนเป็นประตูได้ แต่พวกเขาก็พลาดกันเอง สถิติมันไม่หลอกใคร แต่ทั้งหมดคือความผิดพลาดที่ฆ่าคู่แข่งไม่ตาย มองหน้ากันแบบไม่ต้องโทษใคร ทั้งทีมต้องรับผิดชอบร่วมกัน

     ต่างกับแมนเชสเตอร์ ซิตี้ ที่มีในส่วนนี้มากกว่าจากประสบการณ์ของการลุ้นแชมป์มาตลอด “1 ทศวรรษ” ของพวกเขา ทีมตั้งแต่ยุคของ โรเบร์โต้ มันชินี่, มานูเอล เปเยกรินี่ และมาถึง เป๊ป กวาร์ดิโอล่า พวกเขาไม่เคยร้างลาสิ่งที่เรียกว่า “การลุ้นแชมป์” แบบที่เรียกว่าอันดับสองคือความล้มเหลวทุกกรณี ขณะที่ อาร์เซนอล เคยมีช่วงเวลาที่ “อันดับสี่ก็พอใจ” มานานเป็นทศวรรษ แถมระยะหลังอันดับสี่ก็ยังคว้ามาไม่ได้ด้วยซ้ำ พอมาวันนี้พวกเขาลืมตาอ้าปาก อยากจะลุ้นแชมป์พรีเมียร์ ลีก กับเขาบ้าง ประสบการณ์ในการรับมือกับแรงกดดันอยู่ตรงไหน ใครมีบ้าง และมันสอนกันไม่ได้ คุณต้องสัมผัสด้วยตนเอง เหมือนที่ โอเล็กซานเดอร์ ซินเชนโก้ พูดเอาไว้ตอนย้ายมาว่า เขาอยู่กับ แมนเชสเตอร์ ซิตี้ ทีมแชมป์ที่มีหัวใจของการเป็นแชมป์ อาร์เซนอล มีตรงนี้หรือเปล่า คำตอบคือ อาร์เซนอล ยังไม่มี และพยายามสร้างมันด้วยประสบการณ์ที่กำลังเรียนรู้ แลกมากับความมุ่งมั่นแทบเป็นแทบตายในทุกการแข่งขัน นี่คือ “กำแพง” ที่อาร์เซนอลเพิ่งเคยก้าวมาถึงเป็นปีแรกเท่านั้นในรอบสิบปีหรือมากกว่านั้น หากอยากข้ามมันไปก็ต้องปีนข้ามไม่ก็ต้องทุบให้พัง เพราะกำแพงนี้ไม่มีบันไดให้ปีน ไม่มีประตูให้เปิดผ่าน ไม่มีความสบายใด ๆ ที่จะมาได้โดยง่าย เพราะอย่างนั้นมันถึงยิ่งใหญ่

ในส่วนของบุคคลว่ากันที่ตัวโค้ชกันก่อน

     มิเคล อาร์เตต้า ในมุมมองความเห็นของผู้เขียน เป็นโค้ชที่ดีมากคนหนึ่ง เขามีไฟในการทำงาน มีแพสชั่น มีความมุ่งมั่นกระหายความสำเร็จ แต่สิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่คือเรื่องของสิ่งที่เขาเองก็ไม่เคยเจอมาก่อน ที่ผ่านมาเรื่องการลุ้นแชมป์ อาร์เตต้า พยายามอย่างมากที่จะ “สะกด” อารมณ์และความหวังเอาไว้ในใจ เพราะเขาเองก็รู้ว่ามันไม่ง่ายเลย เราจะได้อ่านได้ยินคำพูดที่ว่า “มีสมาธิในเกมต่อไป” “มองกันแบบเกมต่อเกม” ทั้งที่เขารู้อยู่เต็มอกว่าอะไรคืออะไร และเขาคิดมากยิ่งกว่าแฟนบอลแน่นอน

     อย่างไรก็ตาม อาร์เตต้า ก็เจอกับ “กับดัก” ในความคิดของตนเองเช่นเดียวกัน มองในเรื่องของการจัดตัวผู้เล่นของเขาที่เริ่มจะซ้ำเดิมต่อเนื่องมากขึ้น การไว้ใจผู้เล่นที่ยังคงได้รับการลงตัวจริงต่อไป แม้จะฟอร์มตก โดยให้เหตุผลเกี่ยวกับการที่นักเตะเหล่านั้นทำผลงานลากทีมมาจนถึงตรงนี้ได้ พวกเขาควรได้เครดิต และโอกาส ขณะที่ตัวสำรองจากเดิมที่เขาก็พูดเองว่า ถ้าใครซ้อมดี หรือได้โอกาสแล้วทำได้ดีควรได้รับโอกาส แต่ถึงตรงนี้เมื่อเขาเลือก ทาเคฮิโระ โทมิยาสุ ลงมาเล่นแทน เบน ไวท์ แล้วสุดท้าย โทมิยาสุ ก่อความผิดพลาด เขาจะยังคงไว้ใจโทมิยาสุต่อไป หรือจะกลับไปใช้งาน ไวท์ ที่ฟอร์มไม่แรง ร่างกายอ่อนล้าในระยะหลังทันทีเลยหรือเปล่า เช่นเดียวกับ กาเบรียล มาร์ติเนลลี่ ที่เกมนี้ไม่มีโอกาสยิงแม้แต่ครั้งเดียว เพื่อเปิดโอกาสให้กับ เลอันโดร ทรอตซาร์ ในฐานะตัวจริงไหม ตรงนี้ต้องติดตามกันต่อไป กับในวันนี้ที่คุณมีผู้เล่นเต็มทีมมีทางเลือกคนที่ 12-13-14-15-16-17 แบบที่เป็นตัวจริงของสโมสรอื่นหรือในทีมมาก่อน ไม่ใช่ดาวรุ่งหน้าใสใส่เสื้อหมายเลขเกิน 50 รอโอกาสข้างสนามแบบปีก่อน การไว้ใจและแผนสอง  ยังเป็นสิ่งที่ยังไม่เห็นในทีมชุดนี้มากนักตลอดสองฤดูกาลที่ผ่านมา

     ในส่วนของผู้เล่น ส่วนตัวผู้เขียนไม่อยากจะเจาะจงลงไปมากนัก แต่จะขอเขียนถึงในแง่ที่เห็นภาพง่ายที่สุด เพื่อให้ผู้อ่านได้ลองประเมินกันว่าเห็นด้วยหรือไม่อย่างไร

     กาเบรียล มากัญเยส – วิลเลี่ยม ซาลิบา คือสองแนวรับที่ดีที่สุดในทีมชุดนี้ แต่ในเวลานี้ พวกเขาเจอกับปัญหาฟอร์มตก ซึ่งก็เกิดขึ้นได้เป็นเรื่องปกติ แต่มันจะไม่ปกติแน่ ถ้าสองคนนี้ยังสลับกันพลาดกันคนละเกมแบบที่เป็นอยู่ในช่วงระยะหลัง

     กาเบรียล เป็นคนที่ห่าห่วงที่สุด เพราะตั้งแต่ย้ายมาร่วมงานด้วย กาเบรียล มักมีปัญหาที่แสดงออกมาชัดเจนคือการเสียความมั่นใจผ่านทางสีหน้าและแววตา เขามักจะพลาดในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ และบางครั้งคือการเสียประตู, เสียจุดโทษ หรือใบแดง เกมนี้การรับมือกับ ฮาแลนด์ ทั้งทีมก็พยายามช่วยเขาอย่างเต็มที่ การเจอกับ หัวหอกนอร์เวย์ 1:1 ของเขาเกิดขึ้นน้อยมากในเกมนี้ เพราะทีมเซตระบบช่วยกัน แต่เมื่อถึงคราที่ต้องดวลกัน มันจบลงด้วยการเอาไม่อยู่ และเกือบพังถ้าลูกจุดโทษนั้นไม่ถูกริบคืนจากการล้ำหน้าไปก่อนแล้วของฮาแลนด์ แฟนบอลเป่าปาก กาเบรียลโล่งใจ แต่หลังจากนั้น ฮาแลนด์ ไม่กลัวแนวรับบราซิลอีกเลยในเกมนี้ หรือจะพูดว่าจอมมารบูของแฟนบอลทั่วโลก ไม่กลัวแนวรับหน้าไหนทั้งสิ้นอยู่แล้ว แต่สำหรับกาเบรียล อาจจะหลอนยิ่งกว่านี้ และอาจจะได้เห็น “ดร็อกบา – เซนเดอรอส” ก็เป็นได้

     เอ็ดดี้ เอนเคเธีย เป็นอีกคนที่ต้องบอกว่าถึงวันนี้เขาไม่ได้อยู่ในสถานะของการจะฝากความหวังได้มากพอ และทีมยังคงคิดถึงกาเบรียล เฆซุส หรือการเสริมกองหน้าคนใหม่อยู่ดี จริงอยู่ที่เกมกับ แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด เอ็ดดี้ ได้โทรศัพท์พาทีมคว้าชัย แต่ในเกมใหญ่แบบนี้ เขาคือคนที่มีโอกาสมากที่สุดในการง้างยิง (4 ครั้ง เข้ากรอบ 0 *ลูกที่ได้จุดโทษนับเป็นการฟาลว์ไปก่อนแล้ว) และที่เห็นภาพชัดเจนคือเมื่อไปเทียบกับ ฮาแลนด์ กองหน้าอีกฝ่ายแล้ว เอนเคเธีย ไม่สามารถสร้างแรงกดดันให้แนวรับของทีมเยือนได้เท่ากับที่ ฮาแลนด์ มีอิทธิพลต่อแนวรับอาร์เซนอล แนวรับซิตี้ไมได้รู้สึกถึงความกังวลเกินหน้าที่ในการเล่นเกมรับเลย นี่คือสิ่งที่เรียกว่า “ผลงาน” “ชื่อเสียง” ขู่คู่แข่งได้ เหมือนที่ มาร์คัส แรชฟอร์ด ทำให้กองหลังทุกทีมในลีกต้องศึกษาการเล่นอย่างหนักหากต้องเจอกับเขา

     มองภาพรวมในเกมนี้ อาร์เซนอล “ช้างที่ตกจากต้นไม้” ยกระดับการเล่นของตัวเองขึ้นมาได้ในระดับหนึ่ง แต่ก็ยังไม่มากพอจะจบด้วยการมีคะแนน พวกเขาเสียทั้งคะแนน เสียทั้งอันดับในตารางแข่งขัน แต่สิ่งที่พวกเขาเสียไม่ได้เลยคือ “ความหวัง” ภาพของเออเดการ์ด เอามือไปเชยคางโทมิยาสุหลังก่อความผิดพลาดคือสัญญาณที่ดีของความเป็นผู้นำที่ยังคงต่อสู้ต่อไป แม้ทีมจะผิดพลาดก็ยังต้องสู้จนกว่าจะหมดเวลา

     ทุกอย่างยังคงอยู่ในกำมือของอาร์เซนอล เมื่อพวกเขามีเกมที่เหลือมากกว่าแมนเชสเตอร์ ซิตี้ 1 เกม และจะมีเกมตัดแต้มกันโดยตรงอีกครั้งในช่วงปลายเดือนเมษายนให้ตัดสินกันอีกครั้ง ซึ่งกว่าจะถึงตรงนั้น อาร์เซนอล “หากหวังอะไรมากกว่าที่หวัง” การกลับมาให้เร็วที่สุดคือคุณสมบัติที่ต้องมี และพวกเขาจะทำได้หรือไม่ก็ต้องรอดูกันต่อไปว่า ช้างที่ชื่อว่าอาร์เซนอลจะปีนขึ้นต้นไม้ให้คนแปลกใจกันได้อีกหรือเปล่า